Mów mi słodkie, małe kłamstwa

[ Fleetwood Mac - Little lies ]  

21 październik  2011  

Ciepły oddech na moich  nagich piersiach;  silne męskie dłonie na rozgrzanym ciele i szept, który sprawia, że wariuje. Odchylam głowę do tyłu i pozwalam, aby przejął całkowitą kontrolę. Pod naporem jego dotyku staje się niczym marionetka. Reid jest moim nałogiem, najsłodszym z możliwy narkotyków, od którego działania nie chcę się uwalniać.
- Piękna. – jego wargi subtelnie muskają każdy  skrawek mojej skóry doprowadzając mnie do obłędu – Tak bardzo cię kocham.
- William. – przymrużam powieki czując jak nasze ciała po raz kolejny osiągają idealną jedność – Mój Willy.
Nie chcę myśleć, ze za kilka godzin on tak po prostu ubierze się i pójdzie do niej; do ich wspólnego mieszkania, w którym uwili sobie miłosne gniazdko. Sam powiedział mi, że Amy nic dla niego nie znaczy, a w jego sercu jest miejsce tylko dla jednej kobiety – dla mnie.  To niebiosa musiały postawić nas na swojej drodze, abyśmy już od pierwszego spotkania zakochali się w sobie do granic szaleństwa. Już od początku  byliśmy dla siebie pisani, a teraz wszystko zależało już  tylko i wyłącznie od  nas…

Zimna satyna, która okrywa moje nagie ciało przynosi błogie odprężenie. Z gorzkim uśmiechem obracam w palcach małą, srebrną obrączkę – znak ich wielkiej miłości.
Amy i William 12.04.2005
Dzień w którym się spotkali. Wszyscy ich znajomi twierdzą, że oboje wygrali los na loterii: piękni, znani, lubiani i nieprzyzwoicie bogaci. Ich wspólne życie powinno zatem przypominać bajkę i może tak też kiedyś było, ale odkąd ja stanęłam na jego drodze, wszystko się zmieniło.
Irytujący szum wody dochodzący z hotelowej łazienki sprawia, że nie mogę się na niczym skupić. Srebrna błyskotka zdaję się parzyć moje palce. Przyglądam się jej marząc, aby Amy raz na zawsze zniknęła z życia Williama. Ona nie powinna go całować, dotykać, widzieć jak każdego ranka wstaje czy uroczo marszczy nos - on jest  mój…tylko  mój.
- Nad czym tak rozmyślasz? – nawet nie wiem w którym momencie Reid wychodzi z łazienki Staje przede mną w samych bokserkach  i uśmiecha się szeroko. Kocham w nim każdy najmniejszy detal. Od trzech lat spotykam  się z Christopherem, od przeszło pół roku jesteśmy narzeczeństwem, a mimo to doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że Chris nigdy nie dorówna Williamowi. Priddy jest idealny.
Mój wyśniony Książe. 
- Zastanawiam się kiedy w końcu powiesz  Amy, że wasz związek jest jednym, wielkim kłamstwem.
- Melinda nie teraz. – szybko poważnieje i zabiera z moich dłoni obrączkę – To nie jest najlepszy moment na takie rozmowy.
- A kiedy będzie odpowiedni? Gdy ta blond  wywłoka siłą zaciągnie cię do ołtarza – ironizuje szybko odwracając od niego wzrok
Kilkusekundową ciszę przerywa jego głośny śmiech. Siada na skraju  łóżka i ostrożnie ujmuję moją twarz w swoje silne dłonie.
- Jestem  już dużym chłopcem, Mel i podejrzewam, że jeśli chodzi o siłę to Amy nie miałaby ze mną najmniejszych szans. Poza tym  nie masz się czego obawiać, w końcu to ciebie kocham…

*

Wchodzi do mieszkania najciszej jak potrafi. Instynktownie włącza światło w przedpokoju i odkłada klucze na szafkę. Z jego twarzy nawet na chwilę nie schodzi uśmiech. Po każdym spotkaniu z Melindą zawsze wraca zadowolony. Dziewczyna jest dla niego przyjemnym oderwaniem się od problemów. Jego sytuacja na daną chwilę nie przedstawia się zbyt kolorowo – groźna  kontuzja, której nabawił się przed początkiem sezonu ligowego, skutecznie wyklucza go z gry na najbliższe miesiące, a perspektywa spędzenia tylu długich tygodni w szarym Richmond wcale nie napawała optymizmem. Trenerzy pragnęli, aby William pojawił się w kadrze narodowej na Puchar Świata, jednak szybko okazało się, że taka ewentualność nawet nie wchodzi w grę. Reid był wściekły, rozgoryczony i zawiedziony. Siatkówka od zawsze była dla niego wszystkim i nie mógł pogodzić się z tym, że w najważniejszym momencie nie będzie mógł pomóc swojej reprezentacji. Jego podły nastrój uprzykrzał życie wszystkim z jego najbliższego otoczenia -  a już najbardziej Amy. Kobieta kilka lat temu przeszła przez podobną traumę i nie wróciła już do czynnego sportu – tym bardziej Priddy wierzył, że w tym ciężkim okresie jego życia będzie go wspierać, a rzeczywistość okazałą się zgoła inna. Byłą przy nim – to fakt, jednak nie zrobiła nic co pomogłoby mu w walce z paskudnym urazem, a on oczekiwał od niej czegoś więcej. Był święcie przekonany, że w jego życiu nie wydarzy się już nic dobrego – i wtedy właśnie poznał Melindę. Była młoda, atrakcyjna i pragnęła go niemal tak samo mocno jak on pragnął jej. Już pierwszego wieczora ich znajomość przeniosła się na wyższe tory. Z początku chodziło tylko o seks, ale później dziewczyna sama wdarła się do jego życia na dobre. Nie wiązał z nią swojej przyszłości – pomiędzy nimi była w końcu piętnastoletnia różnica wieku, niemniej jednak Priddy nie mógł pogodzić się z myślą, że pewnego dnia Mel tak po prostu zniknie z jego świata. Kochał ją… na swój sposób, ale ją kochał.
-    Jesteś wreszcie. Już zaczynałam się niepokoić.
Staje w progu ubrana w lekką, satynową koszulkę nocną. Jej długie blond włosy leniwymi falami opadają na odsłonięte ramiona. Duże lazurowe tęczówki otoczone pierzyną długich rzęs patrzą na niego podejrzliwie, a w kącikach ust pojawiają się ledwo widoczne zmarszczki – pomimo swojego wieku nadal jest atrakcyjna jednak daleko jej do Melindy.
-    Przedłużyła ci się ta wizyta u Richiego.
Jego najlepszy przyjaciel i alibi w jednej osobie. Obaj poznali się jeszcze w czasach młodzieńczych i zawsze wiedzieli, że mogą na siebie liczyć. Richard jako jedyny znał całą prawdę odnośnie częstych nieobecności Priddego w domu. Zawsze go krył. Pomimo, że z Amy tyle lat byli razem to Reid ma już na swoim koncie niejeden romans. Blonynka była dla niego ważna i z pewnością w przyszłości będzie chciał, aby to właśnie ona zostałą jego żoną, jednak na razie przegrywała z chęcią brania z życia garściami. William był popularny, bogaty i przystojny – mógł mieć każdą, więc umiejętnie z tego korzystał. Jeszcze przyjdzie czas na to aby wreszcie dorosnąć, na razie musiał się wyszumieć.
-    Musieliśmy omówić kilka ważnych spraw. – podchodzi bliżej i subtelnie muska jej odsłonięte czoło – Przepraszam, że nie zadzwoniłem, ale zupełnie wyleciało mi to z głowy. Nie gniewasz się na mnie?
Delikatny uśmiech malujący się na jej twarzy zdradza wszystko – wierzy mu, po raz kolejny daje się wplątać w prowadzone przez niego gierki…

***

Witam. Jak zwykle opóźniona, ale tak to już ze mną jest. Szczególnie teraz ciężko będzie się zmobilizować kiedy powoli, aczkolwiek wielkimi krokami zbliża się sesja letnia. Mam nadzieje, że wybaczycie mi tą małe poślizgnięcie w czasie. W miarę możliwości postaram się naprawić. A teraz wszystkim maturzystom życzę sukcesów i powodzenia, a z Wami miejmy nadzieje, że zobaczę się już niebawem. Pozdrawiam.

WYWIADER