Zasadniczo skończyłam z Tobą

[ Pink - There you go ]

Uśmiecham się delikatnie pod nosem widząc malujące się na twarzy Seleny zdegustowanie. Mocno gestykulując rękoma blondynka za wszelką cenę stara się wyperswadować mi romans z dużo starszym od siebie mężczyzną, mając nadzieję, że jej słowa w jakikolwiek sposób wpłynął na moje zachowanie. Zna mnie już od tylu lat, więc powinna wiedzieć o tym, że ja nigdy nie zrezygnuje z Williama. Siatkarz już na dobre zajął miejsce w moim sercu i gdyby Selena zagroziła mi zerwaniem naszej przyjaźni nie miałabym żadnych skrupułów, żeby powiedzieć jej do widzenia. Dla mnie liczy się tylko Priddy, nikt inny nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia, nawet ona czy Chris.
- Melinda ja cię proszę opanuj się. Nie widzisz, że marnujesz swoje życie? – zaciskając w swoich dłoniach filiżankę z kawą, którą przed chwilą przyniósł kelner, dziewczyna patrzy na mnie wyczekująco – Doskonale wiesz, że to nie ma żadnej przyszłości.
- Sel, nie dramatyzuj, dobrze? – opieram się wygodniej o krzesło i przenoszę wzrok na widok za oknem – Nie znasz Williama, nie wiesz co nas łączy.
- Ale znam Chrisa i wiem, że jest fantastycznym facetem, a ty bawisz się w romans ze starym dziadem.
- William jest dopiero po trzydziestce. – moje dłonie lądują na kolanach i nerwowo gładzą materiał niesfornej tuniki – I to nie jest romans, my naprawdę się kochamy.
- Tak? – śmiejąc się cynicznie pod nosem Selena z niedowierzaniem kręci głową – Chcę ci przypomnieć, że jeszcze rok temu mówiłaś podobnie o Chrisie, a teraz co? Znudziło ci się narzeczeństwo?
- Po prostu przejrzałam na oczy. Chris jest świetnym facetem, ale nie dla mnie.
- No tak, jak mogłabym zapomnieć idealnym mężczyzną dla ciebie jest William. Jestem tylko ciekawa czy jego narzeczona podziela twoje zdanie.
- Możesz darować sobie tę ironię? – sposób w jaki moja przyjaciółka wypowiada się o Priddym coraz bardziej zaczyna mnie irytować – I dla twojej wiadomości, Reid obiecał mi, że skończy swój związek z Amy.
- On już ci to obiecuje od kilku tygodni, Melinda. – nachylając się nad niewielkim stolikiem blondynka ścisza swój głos tak aby siedzący obok nas ludzie nie mogli usłyszeć naszej rozmowy – Posłuchaj mnie, Mel. On nie jest dla ciebie. Oszukuje swoją narzeczoną, zdradza ją, nie masz więc pewności, że z tobą jest całkowicie szczery.
- Ale mu ufam i wiem, że by mnie nie okłamał.
Selena wzdycha głośno, a jej wzrok zdaję się przeszywać mnie na wskroś.
- Melinda twój wspaniałomyślny William traktuje cię jak swoją osobistą dziwkę.
Nawet nie próbuje ukryć swojego wzburzenia. Nie spodziewałam takich słów po Selenie, szczególnie mając na uwadze to, że jej ostatni związek rozpadł się z powodu jej licznych skoków w bok. Mnie próbuje nawracać kiedy sama ma na swoim sumieniu niejeden grzeszek.
- Przesadziłaś Selena. Jeśli chcesz już oceniać mnie to na początku spójrz na siebie! - wstając gwałtownie z krzesła nie przejmuje się tym, że staje się obiektem ciekawskich spojrzeń klientów niewielkiej kawiarenki – Pouczasz mnie, a przypomnij sobie dlaczego Thomas cię rzucił!
- Mel, uspokój się. – kładąc swoje dłonie na blacie stolika dziewczyna zaciska je w pięść – Ludzie się na nas patrzą.
- Nie się patrzą! – gorzko się uśmiechając zgarniam z oparcia krzesła swoją torebką i płaszcz – Niech widzą, że pieprzyłaś się z najlepszym przyjacielem swojego chłopaka. Thomas raczej nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy, nieprawdaż?
- Zamknij się! – cedząc przez zaciśnięte zęby Selena gromi mnie wzrokiem – Nie masz prawda…
- A ty masz? – nachylam się nad nią – Więc jeśli ja zachowuje się jak dziwka, to ty moja kochana przyjaciółko nie jesteś w niczym lepsza ode mnie.
Nie czekając na jakąkolwiek reakcje ze strony Seleny w pośpiechu opuszczam kawiarnie nie mogąc oprzeć się uczuciu satysfakcji…

… ignorując prośby Chrisa wrzucam kolejne rzeczy do wielkiej walizki. W końcu nadszedł czas na definitywny koniec naszego związku. Byłam przekonana, że w momencie kiedy powiem Christopherowi o zdradzie, on sam będzie nalegał na to, abym jak najszybciej wyniosła się z jego życia, a tymczasem jego zapewniania o tym, że mnie kocha i jest w stanie mi wszystko wybaczyć lekko pokrzyżowały mi szyki. Zapewne jeszcze kilka tygodni temu uległabym jego namowom i została w mieszkaniu, aby spróbować ratować nasz związek, jednak teraz mam już zupełnie inne priorytety. Jeśli moje postępowanie miałoby wpłynąć na decyzje Williama odnośnie jego związku, musiałam zaryzykować. Tak bardzo chcę już przestać ukrywać przed światem uczucia jakimi darzę Reida. Najchętniej wykrzyczałabym wszystkim, że siatkarz jest jedynym mężczyzną bez którego nie wyobrażam sobie swojego życia. Kochałam go… jakkolwiek dziwie by to brzmiało to do granic szaleństwa pokochałam starszego o piętnaście lat mężczyznę.
- Mel skarbie, proszę cię nie zostawiaj mnie. Nie możesz tak po prostu przekreślić tych wszystkich wspólnych lat.
- Właśnie to robię, Chris. – dalej pakując swoje rzeczy nie zwracam uwagi na jego błagania
- Melinda, proszę…
Jego zachowanie było godne jakieś rozhisterowanej nastolatki. Właśnie to mnie w nim irytuje – w momentach podbramkowych nie potrafi zachować się jak prawdziwy facet. Wolałabym, żeby mnie zwyzywał niż stał przede mną z miną zbitego psa i zaszklonym wzrokiem. William nigdy nie zniżyłby się do takiego poziomu, on zawsze był męski, niezależnie od sytuacji.
- Przestań!  - z zażenowaniem kręcę głową – Niech to w końcu do ciebie dojdzie, że to koniec, Chris!
- Zerwij kontakt z tym facetem, zacznijmy jeszcze raz przecież kiedyś mnie kochałaś.
- Właśnie kiedyś, teraz nie czuje do ciebie nic. – z hukiem zamykam walizkę i narzucam na siebie płaszcz – Było miło, ale to już przeszłość. Zacznij żyć swoim życiem, a mi daj święty spokój.
Wymijam go i wychodzę z mieszkania mocno trzaskając drzwiami. Słyszę krzyki Chrisa, ale zupełnie na nie nie reaguje. Kiedy tylko czuje na swojej twarzy powiem chłonnego wiatru ogarnia mnie błogie uczucie wolności. Uśmiecham się szeroko nabierając jednocześnie powietrze w płuca. Już dawno temu powinnam była skończyć z Christopherem i teraz żałuje, że tak długo z tym zwlekałam. Nie mając już żadnych zobowiązań mogłam zacząć budować swoje szczęście u boku człowieka, którego naprawdę kocham.
Wyjmuje z kieszeni płaszcza komórkę i wystukuje na jej wyświetlaczu dziewięciocyfrową kombinacje. Naciskam zieloną słuchawkę i czekam, aż William odbierze. Już po drugim sygnale słyszę jego roześmiany głos po drugiej stronie.
- Mel? Coś się stało? Myślałem, że byliśmy umówieniu na jutro.
- Powiedziałam o nas, Chrisowi.
- Co zrobiłaś? - ton jego głosu momentalnie się zmienia – Melinda, czy ty oszalałaś?
- Myślałam, że się ucieszyć, w końcu jestem wolna.
Przez chwilę w słuchawce panuje niczym niezmącona cisza, którą  w końcu przerywa siatkarz.
- Oczywiście, że się cieszę, tylko mnie tym zaskoczyłaś. Co teraz będzie?
- Zerwałam zaręczyny, wyprowadziłam się z mieszkania, tylko teraz nie mam gdzie się podziać.
- A gdzie jesteś? 
- Pod swoim dawnym mieszkaniem.
- Nigdzie się stamtąd nie ruszaj, za piętnaście minut tam jestem. Mel?
- Tak?
- Kocham cię.
Jego słowa działają na mnie jak najsłodszy na świecie narkotyk. Pijana szczęściem i miłością kończę połączenie i siadając na wielkiej walizce czekam na swojego Księcia Z Bajki…

***

Witam. Jakoś wcześniej udało mi się coś tu naskrobać niż przypuszczałam. Pozdrawiam

WYWIADER