Zagubieni krzywdzimy siebie

[ Natalia Kukulska - Czy ona jest ]

Przeciągając się z triumfującym uśmiechem spoglądam na siedzącego przy stole blondyna. Jego wzrok utkwiony w filiżance kawy rozśmiesza mnie. Moja obecność wyraźnie go peszy i zapewne gdyby nie fakt, że obiecał pomóc Williamowi już dawno wystawiłby moje walizki za drzwi.
- Dzień dobry. – zgarniając z lodówki butelkę wody zajmuje miejsce naprzeciwko Richiego – Jak się spało?
Odburkując pod nosem krótkie „dobrze” mężczyzna mocniej zaciska palce na porcelanowym naczynku. Nawet nie siłuje się na jakiekolwiek uprzejmości w moim kierunku. Upijając łyk kofeinowego świństwa unika skrzyżowania naszych spojrzeń. Opierając się wygodniej o oparcie krzesła zerkam na niego odważnie. Kosmyki moich drugich włosów niesfornie wypadają z luźnego kucyka, a zbyt duży T-shirt podwija się nieznacznie ukazując brzeg koronkowych fig. W przeciwieństwie do blondyna nie odczuwam żadnej krępacji w zaistniałej sytuacji. Doskonale znam auty swojego ciała i nie mam zamiaru ubierać się jak zakonnica tylko dlatego, że mieszkam pod jednym dachem z mężczyzną.
- Ty zawsze taki rozmowny jesteś?
- A to dla ciebie jakiś problem?
- W sumie mieszkamy razem, dobrze byłoby od czasu do czasu porozmawiać jak cywilizowani ludzie.
- Po pierwsze przebywamy pod jednym dachem, a nie mieszkamy, a po drugie nie zapominaj, że to tylko na jakiś czas. Kiedy tylko Priddy znajdzie jakieś lokum dla ciebie, znikasz stąd.
Słuchając jego cierpkiego głosu nie mogę powstrzymać uśmiechu.  Opierając łokcie o blat stołu łącze dłonie i wspieram o nie brodę.
- Strasznie mnie nie lubisz, prawda?
- Z natury nie lubię dziwek.
Momentalnie moje ciało napręża się jak struna, a pięści mimowolnie zaciskają się w szczelną kulkę.
- Nie masz prawa tak się do mnie odzywać. – syczę przez zęby śląc pełne wściekłości spojrzenie
- Bo co mi zrobisz? – pierwszy raz odkąd weszłam do kuchni jego niebieskie tęczówki uważnie lustrują moją osobę – Poskarżysz się Williamowi? Śmiało. Przypominam ci tylko, że jak na razie oboje jesteście na mojej łasce.
- Jesteś perfidnym sukinsynem, wiesz o tym?
Z początku niepozorny blondyn, czując moją irytacje, nabiera pewności siebie.
- A ty jesteś zbyt pewna swojej pozycji. Myślisz, że Priddy wybrał cię bo jesteś jakaś wyjątkowa, wspaniała czy cudowna? Że cię kocha? - odważnie odwzajemniając mój wzrok mężczyzna uśmiecha się delikatnie pod nosem – Po prostu lubi cię pieprzyć, mała.
Jestem tak zszokowana jego postawą, że po raz pierwszy nie umiem znaleźć trafnej riposty. Siedząc na kuchennym krześle wpatruje się tępo w jego osobę.
- Słuchaj lepiej sama skończ ten romans, zanim oboje zamienicie swoje życie w jakieś bagna. – Dobrze ci radzę, Melinda.
Wstając z miejsca Richard nawet nie czeka na jakąkolwiek moją reakcje. Rzucając krótkie „na razie” wychodzi z pomieszczenia zostawiając mnie zupełnie samą…

… pociągając usta krwistoczerwoną szminką po raz ostatni spoglądam na swoje odbicie w lustrze. Koronkowa, czarna sukienka opina moje ciało podkreślając wszystkie te auty, które od zawsze podobają się Williamowi; włosy upięte w ścisły kok kontrastują z długimi, złotymi kolczykami, a czerwone szpilki dodają pikanterii całej stylizacji. Uśmiechając się sama do siebie jestem zadowolona z efektu końcowego swoich przygotowań do spotkania z Williamem. Dzisiaj mieliśmy spędzić cały wieczór razem i już nie mogłam się doczekać kiedy ponownie zasmakuje jego malinowych warg. Jestem od niego totalnie uzależniona, dlatego też poranne zarzuty Richarda postanowiłam puścić mimo uszy. Priddy mnie kocha – jestem o tym święcie przekonana.
Dzwonek do drzwi wyrywa mnie z toku myśli. Poprawiając materiał sukienki kieruję się w stronę wejścia do mieszkania, aby wpuścić Reida do środka – to na pewno musi być on, w końcu jesteśmy umówieni. Z szerokim uśmiechem na ustach pociągam za klamkę jednak napotykając niesamowity lazurowy odcień spojrzenia mojego gościa poważnieje. Długie, jasne włosy kobiety leniwymi falami opadają na ramiona, a wspaniale skrojony strój uwydatnia jej idealną sylwetkę. Jest piękna… nic więc dziwnego, że była w stanie zawrócić w głowie Williamowi.
- Przepraszam, ale chyba pomyliłam mieszkania? – zmieszanie malujące się na jej twarzy śmieszy mnie – Szukam Richiego.
- Dobrze trafiłaś. Rich jest w pracy, za jakiś czas powinien wrócić. – zmuszam się do uprzejmości kierowanych pod jej adresem – Jeśli chcesz to oczywiście zapraszam do środka.
- Dziękuje. – każdy jej ruch przepełniony jest gracją i elegancją – Nie wiedziałam, że Richie ma kogoś.
- Nie jesteśmy parą, raczej dobrymi znajomymi. Mam małe problemy mieszkaniowe i Richard zaoferował mi swoją pomoc.
- To takie typowe dla niego. – w policzkach Amy pojawiają się urocze dołeczki – W sumie ja też mam do niego prośbę, dlatego przyszłam.
Obie kierujemy się w stronę salonu. Siadając na jednym z foteli blondynka uśmiecha się przyjaźnie w moją stronę.
- Przepraszam za bezpośredniość, ale mam takie dziwne wrażenie, że już kiedyś się widziałyśmy.
Musi mnie pamiętać z balu na którym poznałam Reida. Co prawda nie miałyśmy zbytniej możliwości na zapoznanie się tamtego wieczoru, niemniej jednak nie mam najmniejszej ochoty na wchodzenie w jakieś bardziej zażyłe stosunki z Amy. Jest narzeczoną faceta, którego kocham – najchętniej wysłałabym ją na drugi koniec świata bez możliwości powrotu.
- Wydaje ci się. Na pewno nie miałyśmy przyjemności się poznać.
- W ogóle, jaka ja jestem rozgarnięta. Nie przedstawiałam się. Amy. – wstaje i wyciąga swoją prawą dłoń
- Melinda.  – niepewnie odwzajemniam uścisk
Stoimy naprzeciw siebie uważnie się sobie przyglądając i milczymy. Moja ambiwalencja odnośnie jej entuzjastycznego nastawienia wyraźnie ją stopuje, powodując, że blondynka nawet nie próbuje podtrzymywać dalszej rozmowy. Dopiero dźwięk otwieranych drzwi wzbudza nasze zainteresowanie.
- Zgadnij kto to? – głos Williama mimowolnie sprawia, że moje serce wariuje
Wchodząc do salony Prridy od razu dostrzega niespodziewanego gościa.
- Amy?! Co ty tu robisz?
- Cześć kochanie. – podchodząc bliżej niego kobieta uśmiecha się promienienie – Szukam Richiego, a ty?
- Ja… co ja tu robię… miałem oddać Richowi kilka rzeczy… - nie wiem czy blondynka jest taka głupia czy po prostu nie chce zauważyć strachu w stalowych tęczówkach siatkarza – Tak, przyszedłem do Richa.
- No proszę, Richard jest naprawdę rozchwytywany. – śmiejąc się Amy wtula się w bok Reida – A ty się nawet ze mną nie przywitasz, skarbie?
Przygryzając wargę czekam na reakcje mężczyzny. Obserwując mnie uważnie William niepewnie muska swoimi ustami blady policzek narzeczonej, a ja czuje jak złość i frustracja wypełnia każdy zakamarek mojego ciała…

***

Jestem i tutaj. Wiecie, że jesteśmy na półmetku? Jeszcze tylko pięć odcinków i również ta historia będzie mogła trafić do szuflady „zakończone”. Miejmy nadzieję, że nastąpi to prędzej niż wszyscy się tego spodziewamy. Pozdrawiam Was serdecznie.

WYWIADER