Lubię sposób w jaki to boli

[ Eminem & Rihanna – Love the way you lie ]

Opierając się plecami o zimne kafelki wanny z niedowierzaniem wpatruję się w niewielki przedmiot trzymany w dłoniach. Mocniej zaciskając pięści na teście ciążowych, zastanawiam się kiedy to mogło się stać. Doskonale wiedząc jakie mogłyby być konsekwencje naszego nieodpowiedzialnego zachowania staraliśmy się uważać. Poza tym jestem jeszcze za młoda na bycie matką, mam niespełna dziewiętnaście lat! Cały świat stoi przede mną otworem, a tymczasem okazuję się, że razem z Reidem zostaniemy rodzicami. Jednak jestem przekonana, o tym, że kiedy powiem Priddemu o ciąży, a pierwszy szok tą wiadomością minie, to siatkarz będzie wniebowzięty. W sumie zawsze powtarzał, że marzy o dziecku.
William.
Może właśnie fakt, że za kilka miesięcy urodzi się nasze maleństwo sprawdzi, że Reid w końcu odważy się odejść od Amy. Przecież jej nie kocha, a tylko ja jestem najważniejszą kobietą w jego życiu. Dlatego też dziecko, chociaż pojawi się przedwcześnie, może się okazać istnym błogosławieństwem w naszym przypadku. Wreszcie będziemy mogli stworzyć prawdziwy związek bez ciągłego ukrywania się. Będziemy razem… już na zawsze.
- Cholera jasna, długo jeszcze zamierzasz blokować łazienkę?! – mocne walenie w drzwi sprawia, że momentalnie wracam do realnego świata – Przypominam, że w przeciwieństwie do ciebie ja pracuję!
Wkładając test z powrotem do opakowania chowam go w kieszeni satynowego szlafroku. Richard nie musi na razie wiedzieć o tym, że w najbliższym czasie zostanie wujkiem – pierwszą osobą, którą się o tym dowie będzie William.
- Melinda! Spóźnię się przez ciebie!   
Uśmiechając się cynicznie pod nosem specjalnie ociągam się z opuszczeniem łazienki. Cóż, moje stosunku z przyjacielem Priddego trudno nazwać nawet poprawnymi, nic więc dziwnego, że denerwowanie blondyna sprawia mi niemało radości i dawało wspaniałe uczucie satysfakcji. Poprawiając dłonią włosy po raz ostatni przyglądam się swojemu odbiciu w lustrze, po czym powoli przekręcam zamek w drzwiach.
- Uwielbiasz działać mi na nerwy. – mroźne spojrzenie Richiego nie robi na mnie najmniejszego wrażenia – Powinnaś była być mi wdzięczna, a nie zachowywać się jak pieprzona księżniczka.
- Czy ty przypadkiem jeszcze przed chwilą tak bardzo się nie śpieszyłeś, Richardzie? – ton mojego głosu jeszcze bardziej irytuje mężczyznę, który zaciskając pięści spogląda mnie wilkiem
- Nie pogarszaj swojej sytuacji, mała. William nie jest cudotwórcą. Kiedy wystawie twoje walizki za drzwi to wierz mi, że nie znajdziesz cieplutkiego kąta u niego i Amy.
Mimowolnie poważnieje. Rich doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że narzeczona siatkarza jest moim czułym punktem. Jej ostatnia wizyta w mieszkaniu blondyna cudem obyła się bez ofiar, ale z pewnością gdyby jeszcze trochę pouwieszała się przy twarzy Reida nie wytrzymałabym. Priddy przypuszczając co mogłoby się wydarzyć szybko zadecydował, że oboje z Amy wracają do domu. Oczywiście byłam wściekła, w końcu to miał być tylko nasz wieczór, niemniej jednak William wszystko wynagrodził mi z nawiązką.
- Dobrego dnia. – syczę przez zęby nawet nie spoglądając w stronę mężczyzny – Źle byłoby gdyby twój szef zauważył twoje spóźnienie…

Niepewnie spoglądając na wejście do hotelowego pokoju nerwowo gładzę cienki materiał swojej sukienki. Postanowiłam, że właśnie dzisiaj powiem Williamowi o ciąży. Im szybciej siatkarz dowie się o dziecku, tym szybciej będziemy mogli zacząć wspólne, wspaniałe życie. Na samą myśl o naszej przyszłości czuje jak przyjemny, ciepły dreszcz przebiega wzdłuż linii mojego kręgosłupa. Biorąc głęboki wdech przymrużam powieki. Jestem pewna, że kiedy tylko Reid dowie się o naszym maleństwie sam zadecyduję, że już koniec z ukrywaniem się i przedstawianiem szopki o jego udanym związku z Amy. Blondynka nie stanowi dla mnie żadnego zagrożenia, a William jest już tylko mój.
Dźwięk otwieranych drzwi sprawia, że momentalnie wstaję z łóżka na którym siedziałam. Szybko poprawiam niesforny kosmyk włosów, który wydostał się ze skrzętnie ułożonego koczka. Widząc uśmiech na twarzy Priddego odwzajemniam gest.
- Kocie. – podchodząc do mnie mężczyzna od razu zamyka moje ciało w swoim szczelnym uścisku – Nawet nie wiesz jak tęskniłem.
Jego wargi składają subtelne muśnięcia na moim odsłoniętym dekolcie, a dłonie od razu odnajdują drogę do metalowego zamka niebieskiej sukienki.
- Skarbie, musimy porozmawiać. – odpowiadam drżącym głosem czując ciepły dotyk siatkarza na swoim odsłoniętym ciele
- Mel, musimy teraz? – nie przestając mnie całować mężczyzna schodzi swoimi ustami niżej – Mamy naprawdę niewiele czasu.
- To ważne, Reid. – nie mogę zwlekać z powiedzeniem mu prawdy – Jestem w ciąży. Zostaniemy rodzicami.
Siatkarz gwałtownie się prostuje. Odsuwając mnie od siebie z niedowierzaniem spogląda w moje tęczówki. Mimowolnie delikatnie się uśmiecham.
- Melinda, powiedz mi, że żartujesz.
- Nie, William. Mówię prawdę, jestem w ciąży. Dzisiaj rano zrobiłam test, wyszedł pozytywny. Dla potwierdzenia poszłam do lekarza. Jestem w siódmym tygodniu, skarbie. To cudownie, prawda? – obejmując dłońmi jego szyje krzyżuje swój wzrok z jego – W końcu będziemy mogli być razem.
- Co ty za głupoty wygadujesz, dziewczyno?! - zaciskając swoje palce na moich ramionach Priddy potrząsa mną energicznie – Wiesz, co to wszystko oznacza?!
- Wiem. – stal jego tęczówek przeszywa mnie na wskroś – Odejdziesz od Amy i będziemy mogli zacząć wszystko od nowa, razem.
Cyniczny śmiech siatkarza roznosi się po niewielkim, hotelowym pokoiku. Nie na taką reakcję byłam przygotowana. Spodziewałam się, że Reid będzie w szoku, jednak nie sądziłam, że wiadomość o ciąży doprowadzi go do jakieś dzikiej furii.
- Musimy coś z tym zrobić. – mówi nachylając się w moim kierunku
- Co masz na myśli? – pytam drżącym głosem czując jego ciepły oddech na swojej szyi
- Albo usuniesz tą ciąże – szepce tuż nad moim uchem – albo już nigdy więcej mnie nie zobaczysz…

***

Witam. Udało mi się w końcu coś tutaj napisać. Ponieważ już przeżyliśmy koniec świata, tak więc z czystym sumieniem mogę powiedzieć, ze do końca roku z pewnością nie uda mi się skończyć żadnej z moich historii. Niemniej jednak mam nadzieję, że do rozpoczęcia sesji zimowej przestanę Was już zanudzać swoimi wypocinami. Pozdrawiam i do następnego. Nie składam jeszcze życzeń, bo mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze przed Świętami.