Pochłaniasz mnie, a potem odtrącasz

[ Kelly Clarkson - Behind these hazel eyes ]

Pokój dziecięcy, jak przystało dla malutkiej dziewczynki, jest oczywiście cały różowy. Na środku pomieszczenia stoi piękne, drewniane łóżeczko z grającą zabawką na górze. Wszystko jest na swoim miejscu, a ja czuję ogarniający mnie spokój. Widząc zabawki porozrzucane po podłodze na mojej twarzy mimowolnie pojawia się uśmiech. Zdaje się, że nic i nikt nie zburzy mojego opanowania… i wtedy słyszę jej płacz. Nieprzyjemny, zimny dreszcz rozprzestrzenia się po całym moim ciele. Z szybko bijącym sercem podchodzę do łóżeczka dziewczynki. Leży w środku i płacze… tak przeraźliwie, głośno płacze. Jej drobniutkie ciałko jest całe zakrwawione. Chcę jak najszybciej ukołysać ją w ramionach, ale nie mogę.  Nagle moje sparaliżowane ciało, nie pozwala mi wykonać najmniejszego ruchu. W pewnym momencie czuję, że niewidzialne więzy, które mnie krępują, puszczają. Już mam przytulić moją kruszynkę… gdy nagle ona znika, po prostu rozpływa się w powietrzu, ale jej głośny, przeraźliwy płacz jest teraz jeszcze bardziej słyszalny. Paniczny strach sprawia, że ponownie nie mogę ruszyć się z miejsca. Pod powiekami zaczynają się zbierać kropelki słonej cieczy. Szlocham, a płacz mojej córeczki zdaje się atakować każdy zakamarek mojego umysłu i duszy. Zakrywając rękoma uszy pragnę nie słuchać jej krzyku, ale moje działania nie przynoszą żadnych rezultatów. Moje ciche łkanie przeraża się w dziki ryk. Jak w amoku kręcąc głową powtarzam tylko jedno zdanie: „Nie zabiłam!”

Otwierając powieki z trudem łapie oddech. Próbując unormować szybkie bicie serca wierzchem dłoni ścieram mokre ślady potu z czoła. Nie muszę patrzeć na zegarek i tak wiem, że do świtu jeszcze dużo czasu, niemniej jednak dzisiejszej nocy już nie zasnę. Podobnie jak wczorajszej czy kilku poprzednich. Od pewnego czasu wciąż gnębią mnie noce koszmary, w których występuje moje Maleństwo. Im dłużej Reid milczał, tym bardziej nienawidziłam siebie za to co zrobiłam. Za jednym zamachem straciłam nie tylko dziecko, ale również mężczyznę, który jest dla mnie wszystkim. Do szaleństwa pokochałam Priddego i już nawet nie mam siły, żeby przeciwstawiać się wszystkim oskarżeniom Seleny. Zmęczona całym tym zamętem biernie słucham kolejnych oszczerstw dziewczyny na temat mojego związku z siatkarzem. Tylko co ona może wiedzieć o miłości? Miała wspaniałego narzeczonego, który oprócz miłości i wsparcia mógł jej zagwarantować również stabilność finansową i dostojne życie. Niemniej jednak ona wolała postawić wszystko na jedną kartę i zdradziła Thomasa z jego najlepszym przyjacielem. Krótki i burzliwy romans szybko wyszedł na jaw, a idealne narzeczeństwo skończyło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jak teraz ta sama dziewczyna, która tak okrutnie postąpiła ze swoim mężczyzną, śmie mi tłumaczyć na czym polega miłość. Zawsze byłam niezależna i pewna siebie, jednak w momencie kiedy poznałam Williama wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Liczy się tylko on. Każdego dnia działam według tego samego schematu: po nieprzespanej nocy wypijam dużą filiżankę kawy próbując dodzwonić się do Priddy’ego; następnie siedzę w pokoju, w który obecnie zajmuję i z nadzieją wpatruję się w wyświetlacz telefonu; Selena wmusza we mnie porcję jakiegoś obiadu, a ja siedząc naprzeciwko niej trzymam jedną dłoń pod stołem mocno ściskając w niej komórkę; kładąc się spać zastanawiam się co teraz robi Reid, czy też o mnie myśli i mając telefon blisko walczy ze sobą, aby do mnie zadzwonić. Musi przecież o mnie pamiętać, o naszych wspólnych nocach, śmiałych pieszczotach i cichych szeptach… nie może tak po prostu nas przekreślić… za bardzo jesteśmy od siebie uzależnieni…

Mocniej przyciskając komórkę do ucha z narastającym napięciem czekam aż mężczyzna wreszcie podniesie słuchawkę. Po kilku dłuższych chwilach z drugiej strony dobiega mnie tak dobrze zdany, niski baryton.
- William Priddy. Niestety nie mogę odebrać telefonu, zostaw wiadomość po sygnale, a oddzwonię.
Uśmiechając się nerwowo pod nosem wierzchem dłoni wycieram łzy, które mimowolnie spływają po policzkach.
- Cześć Reid, z tej strony Melinda. Odezwij się, proszę. Strasznie za tobą tęsknie, kochanie.
Wciskając czerwoną słuchawkę odkładam aparat na blat kuchennego stołu. Wzdychając głośno dłońmi oplatam kubek z czarną kawą. Wpatrując się parujący napój pozwalam, aby kolejne długie sekundy przelatywały mi przez palce. Sama nie wiem ile dokładnie czasu spędzam w takiej pozycji, dopiero głośny trzask drzwi wejściowych powoduje, że budzę się z letargu własnych myśli.
- Pieprzony hipokryta! – krzyk Seleny drażni moje uszu – Walnięty sukinsyn!
Prostując się z zaciekawieniem spoglądam na próg kuchni, w którym zjawia się rozłoszczona dziewczyna.
- Co się stało?
- Masz! Zobacz sobie to! – rzucając na stół zwiniętą gazetę blondynka zajmuje miejsce naprzeciwko mnie
- Co to ma być?
- No zobacz, jaki z twojego Williama wspaniały facet. – słysząc imię ukochanego mężczyzny mojej serce mimowolnie zaczyna bić dwa razy szybciej
Drżącymi dłońmi rozkładam pomięty magazyn i w jednej chwili mocno tego żałuję. Uśmiechnięte zdjęcie Reida obejmującego Amy jest dla mnie jak milion małych szpileczek wbitych prosto w poranione serce.
- Przeczytaj. – energicznie kiwając głową Sel nerwowo stuka palcami o krawędź stołu –
Zobacz jakiego skurwysyna pokochałaś.
Milcząc przejeżdżam wzrokiem bo krótkim tekście umieszczonym w rubryce „News Dnia”.

„Małe-wielkie szczęście Willama Priddy’ego!

Znany, amerykański siatkarz – William Priddy oraz jego urocza partnerka Amy zostaną rodzicami! Szczęśliwa, przyszła mama umieściła na znanym portalu społecznościom zdjęcie, w którym pochwaliła się lekko zaokrąglonym brzuszkiem. Zapytany,  przez naszą gazetę, o obecną sytuacje William z szerokim uśmiechem zdradził: „Jestem przeszczęśliwy. Od zawsze marzyłem o dziecku, dlatego cieszę się, że za parę miesięcy razem z Amy zostaniemy rodzicami”. Nie pozostaje nam już nic innego jak życzyć narzeczeństwu dużo miłości i szczęśliwego oczekiwania na Maleństwo.”

Mocniej zaciskając palce na papierowych stronach resztami sił powstrzymuję się przed wybuchnięciem płaczem.
- Widzisz ile wart jest twój William. Od zawsze mówiłam ci, że jest parszywym kłamcą, ale ty oczywiście wiedziałaś lepiej.
Nie słucham jej. Gwałtownie wstając z miejsca w pośpiechu wychodzę z pomieszczenia.
- Melinda co ty chcesz zrobić? – zakładając buty i zgarniając z wieszaka swój płaszcz nie zwracam uwagi na zaniepokojoną blondynkę – Mel, do cholery powiedź coś.
- Niedługo wrócę. – w przelocie muskając swoimi wargami jej policzek szybko wybiegam z mieszkania
Muszę się spotkać z Williamem… natychmiast…

***

Witam. Jak zwykle opóźniona, ale jeszcze tylko dwa odcinki i również ta historia dobiegnie końca. Jak widać całe opowiadanie wchodzi w kulminacyjny moment. Jak to się wszystko potoczy? Przekonacie się już niebawem. Pozdrawiam. 

WYWIADER